Einn þeirra sjómanna sem heiðraðir voru á sjómannadaginn er Sigurður Ólafsson vélstjóri. Í viðtali við Fréttablaðið fer hann yfir starfsævina sem að stærstum hluta tengist sjómennsku eða við störf sem tengjast sjávarútvegi með einhverjum hætti.

Viðtalið í heild sinni má lesa HÉR 

Komið víða við á löngum starfsferli

Siglufjörður, Leníngrad, Jan Mayen og þorskastríðið, skipa stóran sess í lífi Sigurðar Ólafssonar vélstjóra, sem hefur verið viðloðandi sjómennsku stóran hluta ævi sinnar.

Einn þeirra fjölmörgu Íslendinga sem hafa varið stærstum hluta starfsævinnar á sjó eða við störf sem tengjast sjávarútvegi með einhverjum hætti, er Sigurður Ólafsson vélstjóri, sem bæði starfaði sem sjómaður og hjá Faxaflóahöfnum í mörg ár. Sigurður fæddist 12. júní 1951 og verður því 71 árs gamall á sjómannadaginn á morgun. Hann hefur dundað sér við það undanfarin ár að skrifa æviminningar sínar á blað og var svo indæll að leyfa lesendum Fréttablaðsins að lesa nokkur minningabrot frá fyrri tíð.

Byrjaði ungur á sjó
„Það má segja að sjómennskan hafi byrjað þegar ég var fimm ára gamall á fraktskipinu M/S Kötlu. Pabbi minn, Ólafur Sigurðsson, var yfirvélstjóri á Kötlunni og tók mig með í siglingar yfir sumartímann. Yfirleitt var þetta einn túr en hann var oft langur. Ég fór víða með honum, til dæmis til Álaborgar til að sækja Portlands-sement, til Rússlands að sækja timbur, bæði til Arkangelsk og Leníngrad, og margra annarra hafna í Eystrasaltinu. Alltaf var komið við í Kaupmannahöfn að sækja kost og olíu, svo var siglt áfram til Leníngrad.“

Hann lenti í ýmsum ævintýrum í þessum ferðum.

„Eitt skiptið heimsóttum við súkkulaðiverksmiðju í Leníngrad og þegar það uppgötvaðist að ég átti afmæli var hlaðið á mig heilum ósköpum af súkkulaði þannig að ég átti birgðir allt sumarið. Eitt skiptið þegar við vorum á sjómannaheimilinu í Leníngrad var kallað á okkur feðga og pabbi spurður hvort þeir mættu taka mynd af stráknum til að eiga ef það kæmi eitthvað fyrir mig. Hann sagði það væri nú í lagi en honum var tjáð að þessar myndir yrðu sendar til Moskvu og við fengjum ekki eintak af þeim. Þannig komst ég í skjalasafn hinnar frægu leyniþjónustu KGB. Þessar sumarferðir stóðu yfir þangað til foreldrar mínir sendu mig í sveit í Eyjafjörðinn.“

Níu mánaða ævintýri
„Þegar leið á haustið 1967 kallaði pabbi í mig norður á Siglufjörð og réð mig sem smyrjara á Haförninn frá Siglufirði. Þar var ég þangað til ég hóf nám í Vélskóla Íslands árið 1969. Þetta voru 2-3 túrar á viku og við sigldum meðal annars til Jan Mayen.Þegar síldarævintýrinu lauk og skipinu var lagt í einhverja mánuði á Siglufirði var áhöfninni ekki sagt upp. Ákveðið var að leigja skipið til A.P. Moller í flutninga á eldsneyti á milli borga í Evrópu en einnig fluttum við jurtaolíu til Alsír. Þetta ævintýri tók níu mánuði og þá kom skipið heim til Reykjavíkur. Seinna meir var skipið selt til Ítalíu og fórum við feðgar þangað en þá var pabbi hættur til sjós enda orðinn 70 ára. Þessi skiparekstur Síldarverksmiðju ríkisins er rifjaður upp á Síldarminjasafninu á Siglufirði en þar er líkan af Haferninum og mappa með myndum af áhöfninni á skipinu.“

Þorskastríðið eftirminnilegt
„Ég var í Vélskólanum haustið 1969 fram til loka febrúar 1970. Þá lauk ég undirbúningsstigi og við feðgar fórum niður í Héðin til koma mér á samning í vélvirkjun. Ég var settur á suðuverkstæðið til Togga og lærði að sjóða, bæði logsuðu og rafsuðu. Þar var ég fram á haust þangað til ég fór í skólann aftur og tók fyrsta stigið haustið 1970 en ég kláraði Vélskólann 1973. Ég starfaði hjá Héðni á milli anna eða sem vélstjóri á varðskipum í 50 mílna þorskastríðinu, sem var mjög viðburðaríkur tími. Þar lenti ég svo sannarlega í ýmsum atvikum. Eftir skólann fór ég að klára smiðjuna svo ég gæti fengið full vélstjóraréttindi.“