Í Morgunblaðið í dag, 26. febrúar, ritar Anna Sigríður Árnadóttir, fyrrverandi menntaskólakennari, áhugaverða blaðagrein sem Hrafnista leyfir sér hér með að birta í heild sinni:

 

„Ég hef hingað til ekki kært mig um að bera sjúkrasögu mína á torg í blöðum, en nú er svo komið að ég get ekki lengur staðið hlutlaus hjá og orða bundist. Ég er það sem í dag er kallað »langveik« og hef verið það í 30 ár. Ég starfaði sem menntaskólakennari en varð að láta af störfum af heilsufarsástæðum allt of snemma, sem var afar erfitt þar sem ég unni mjög starfi mínu.

 

Frá árinu 2010 versna veikindin mjög, eitt tekur við af öðru og árið 2014 er svo komið að hjólastóllinn er kominn í hús, gigtin batnar ekki og bæði hné búin. Ég þráaðist við og gat ekki hugsað mér að setjast baráttulaust í hann. Læknar mínir treystu mér illa í hnéliðaskipti, m.a. vegna annarra sjúkdóma og því bentu læknar mér á dagþjálfun Hrafnistu sem undirbúning fyrir hnéliðaskipti. Ég fékk hálfgert áfall, fædd 1946, en þar með orðin nógu gömul til að geta sótt um þar. Það var gert og það var kvíðin kona sem þar mætti fyrsta daginn. Það var óþarfi því allir sem að þeirri deild koma eru yndislegt fólk, vinna afar faglega og sýna fólki virðingu, hlýju og tillitssemi. Þarna var ég í nokkrar vikur að búa mig undir aðgerðina. Þessu fólki sendi ég öllu mínar innilegustu þakkarkveðjur.

Ég fór síðan í hnéliðaskiptin og aðgerðin tókst vel, enda eigum við á að skipa snillingum í því sem öðru. En baráttan hefur tekið á eftir aðgerð. Mér var bent á að á Hrafnistu væri önnur deild, þ.e. endurhæfingardeild sem læknir minn sótti um fyrir mig. Þar var ég inni í átta vikur, umvafin elskusemi starfsfólksins, lækna og hjúkrunarfólks, fékk sjúkraþjálfun, iðjuþjálfun og komst af stað á hækjum og með göngugrind, hjólastóllinn aðeins notaður á lengri leiðum.

 

Ég horfði með eigin augum á framfarir fólksins sem þarna var, fyrst í dagþjálfuninni, svo í endurhæfingunni. Mér fannst ég sjá kraftaverk á hverjum degi. Þess vegna varð mér vægast sagt afar brugðið er ég las í blöðunum að loka ætti deildinni og byrjað að segja fólki upp.

 

Dettur einhverjum heilvita manni í hug að með þessu sé hægt að spara? Öðru nær, ef það er hægt að veita fólki þessa þjónustu, þá getur það búið lengur heima og orðið fyrr sjálfbjarga eftir aðgerðir og þar er sparnaður. Vegna þessarar aðstoðar varð ég fyrr nokkuð sjálfbjarga og maðurinn minn gat haldið sinni vinnu í stað þess að sinna sjúklingi.

 

Við eigum nokkuð gott heilbrigðiskerfi, eyðileggjum ekki það sem vel er gert og höldum áfram að bæta hitt.

 

Önnur ástæða þess að ég ákvað að skrifa þessar línur er að ég er af þeirri kynslóð sem næst mun þurfa mest á þessari þjónustu að halda og við verðum að láta í okkur heyra. Ég var yngst á báðum þessum deildum, það kom ekki að sök því mér hefur ávallt liðið vel með mér bæði eldra og yngra fólki og allir tóku mér afar vel, sumum fannst ég reyndar ansi léleg miðað við aldur, gæti verið dóttir þeirra.

 

Mig langar að lokum að taka fram hversu lánsöm ég hefi verið með lækna mína og hjúkrunarfólk sem hefur borið hag minn fyrir brjósti og gert allt sem í þeirra valdi hefur staðið til að bæta líðan mína, oft við erfið starfsskilyrði. Einnig hugheilar þakkir til sjúkraþjálfara míns til margra ára sem hefur hreinlega haldið mér gangandi. Það er erfitt að telja upp nöfn, en alúðarþakkir til allra þeirra sem hafa stutt mig og hjálpað í áranna rás. Það er ómetanlegt.

 

Elskulega starfsfólk á Hrafnistu Reykjavík. Hafið hugheilar þakkir og Guð blessi ykkur öll. Vonandi kemur ekki til þessarar lokunar, forgangsröðum rétt og leyfum öllum að eiga sem besta ævi.

 

Sjá nánar 

Anna Sigríður Árnadóttir,

fyrrverandi menntaskólakennari